Wielkie kino to solidny scenariusz. Filmu genialnego nie sposób doświadczyć jeśli fundament, opowieść nie jest "sprzedana" w sposób porywający. Nawet taka która jest znana i stara jak tragedia miłosnych wzlotow i następujących, spektakularnych upadków. Taka jest też ta opowieść, nie podająca nam nic odkrywczego, ale to co już wiemy sprzedaje po mistrzowsku. Oto rozwiedziony detektyw, niby pogodzony ze sobą bywa nadmiar sentymentalny po kilku głębszych w obliczu konieczności pracy z nowym mężem byłej. Dostaje sprawę seryjnego zabójcy dobierającego ofiary przez ogłoszenia matrymonialne i tu podejrzenie pada na kobietę żywiącą uraz do mężczyzn. W tle stare miłosne piosenki, tanie wiersze i balans gdzieś pomiędzy naiwnym poszukiwaniem miłości a zwodzeniem swojej "ofiary". Sprawa nabiera tempa, kiedy fascynująca Ellen Barkin pojawia się na ekranie aby skraść show, pasując jednocześnie do profilu mordercy. Na domiar, główny bohater popada w uczucie i namiętność ze wspomnianą kobietą. Trochę tu epickiej tragedii obranej w dreszczyk thrillera z przewodnim motywem romantycznym i dozą profesjonalnie napisanego komizmu. Niezawodny w tamtych latach Pacino w świetnym duecie z Goodman'em, piękna Barkin przysłaniająca te wielkie nazwiska nie tylko urodą i bardzo sprawne zwroty akcji w poszukiwaniu sprawcy, w odmętach serc ludzi samotnych. Znając dobrze kilka powtarzających się tu sztuczek budowania suspensu, finał historii może nie zaskakiwać, ale to nadal umiejętne posługiwanie się tymi znanymi chwytami. Film będący potwierdzeniem wstępu do tej wypowiedzi.